Mouth Watering Foods (Yummy!!)

Look!!

Ilan lamang ang mga ito sa mga mouthwatering creation ng La Elisa's Fudhauz ang paborito kong table top yummy.

Fried Salmon Cuts with sauteed Tau-si and spiced up with green chili

Laksang Puso ng Saging with glass noodles

and La Elisa's very own special, Nilagang Pata ng Baboy (Classic Pork's Leg Soup)

Welcome to the La Elisa's new Chef, Glena, because she knows what's the best!

Lutong pinoy, lutong atin.

La Elisa's Fudhauz

...may kakaibang sarap!

Aveno St. Poblacion 61 Real, Quezon

See Ya there!!

Manila and Makati City Today

See the image view of Manila City

And some part in Makati City

Sana mas gumanda pa at umunlad.

See Ya!!

Pinoy Sa Abroad: Gamitin Ang Isip Hindi Ang Bulsa

Buhay Pinoy sa Abroad

“Hindi natin makikita ang pagkakamali at ‘di tayo matututo kung hindi tayo
magkakamali.”gil09

Patuloy pa rin tayong nakikipagsapalaran sa labas ng bansa, gayong napakaraming trabaho at pwedeng pagkakitaan sa sarili nating bayan. Ngunit hindi pa rin sapat para itustos sa ating pamilya. Kapos at kapos pa rin sa taas ng primary needs sa ating bansa.
Kaya’t kinakailangan ng marami nating kababayan ang magsunog ng balat sa desyerto, makipagpukpukan ng maso sa bansang Arabo, makipagtalo ng English sa Europe at USA, mangamuhan sa mga employer na Intsik, at silbihan ang mga banyaga sa Hotels at restaurants.

Bubunuin ang tatlo hanggang limang taon sa ibayong dagat at uuwing hakot ang mga pinaghirapan. May mga pinoy na marunong humawak ng kinita at karamihan din ay nauuwi sa wala.

Sa ibang bansa ay napakaraming tukso para maengganyo kang gumasta, mga hi-tech na gadgets na mahirap bilhin sa Pinas ang karamihang iniuuwi. Meron din sa atin ng mga ito pero ang problema ay mahirap bitiwan ang perang hawak mo na. Mas uunahin mong ipamili ng pagkain ng ‘yong pamilya.

Karamihan din ng mga umuuwi na may dalang malaking halaga ay napapasobra sa gastusan, blow-out sa pamilya, sa mga kaibigan o barkada, sige lang marami pa akong ipon. After a month ay said na saka magmukhang kawawa.

Marahil naman ay hindi na kailangang bigyan pa ng payo ang mga kaibigan nating OFW hinggil sa paggasta ng pera sa tamang paraan dahil alam na natin kung ano ang dapat at hindi dapat.

Bawat isa sa atin na bumibyahe sa first time ay nakikita natin ang ating mga pagkakamali sa unang pag-uwi at ang susunod na byahe ay may nakalaan nang plano kung paano at para maiwasan ang maling paggamit ng pinaghirapan.

So, para maiwasan ang mga ganitong walang kuwentang kagastusan ay makinig sa mga may karanasan na, lalo na ang mga first timer. Gamitin ang isip hindi ang bulsa.

Laging ispin kapag ikaw ay nasa abroad, dapat kang maka-ipon, trabaho muna at sa huli na magpasarap. Tinitiyak ko sa ‘yo, uuwi kang tagumpay.

Mabuhay ang mga OFW!!

See Ya!!

Service Crew sa KFC Festival

Service Crew sa KFC Festival
A Warm Thank You!

Matagal na rin ako sa serbisyo sa F&B. Napakaraming customers na ang napagsilbihan ko at mga co-workers na nakasalamuha ko. May suplada, pilosopo, kuripot, galante, magalang, at may mga mahirap kausap, etc.

Malimit din sa kanila ay may nakakalimutang gamit, ang mahalaga ay binabalikan at ang iba’y hindi na. Pero hinahabol namin sila para ibigay ang naiwan nila sa mesa o upuan.

May mga mangilan-ngilan sa serbisyo na itinatago na lang nila ang naiwang gamit lalo na kung ito ay mahalaga, tulad ng wallet, cell phone, o alahas. Sa hirap ng buhay ngayon ay katukso-tukso ang makakita ka ng pera na naiwan sa harapan mo.

February, Saturday ng around 7 in the evening ay nasa KFC Festival ako at ang mother ko, sister at pamangkin. Kumain kami duon. Order ako sa counter at dun din ako nagbayad. Malapit sa entrance ang mesang kinaupuan namin nang may lumapit na service crew sa amin.

“Ah, excuse me, sa inyo po ba itong wallet? Naiwan n’yo yata sa counter.” Magalang niyang tanong sa akin. May I.D. kase ako dun kaya siguro niya namukhaan na ako ang nakaiwan ng wallet. Halos mamutla ako dahil andun lahat ng pera at importanteng cards ko.

Di ko malaman kung halikan ko siya o yakapin sa tuwa. Pasalamat lang ang tanging response ko sa honest na crew.

Sayang at di ko man lang natanong ang ngalan niya. Ganun pa man, MORE POWER to the staff of KFC Festival, keep the GOOD work. Maganda ang magiging kinabukasan mo, di bale, naniniwala ako na may darating na blessings sa ‘yo.

Salamat! Maraming salamat!

See Ya!!

NOONG BATA PA AKO

Noong Bata Pa Ako…

“Bahay kubo, kahit munti
Ang halaman doon ay sari-sari…”

“Ang bakya mo Neneng,
Luma at kupas na…”

May mga nakatatanda pa kaya sa mga awiting ito? Hehehe, ako, natatandaan ko ang mga ‘to nung tinuro sa’kin ng mahal kong Lola Sepa nung bago ako pumasok sa eskuwela. (Oh, I missed my Lola & Lolo)

At ito pa kaya?

“Ang bayan kong Pilipinas
Lupain ng ginto’t bulaklak…”

Palagay ko’y alam n’yo naman kung sino ang nagcomposed niyan, at nagpasalin-salin sa mga mahuhusay na mag-aawit ang kantang ‘yan.

Makabayan at madamdamin ang bawat liriko na nakapaloob sa awiting ‘yan. Nagpapaalala sa pagiging tunay na kulay ng ating lahi at kultura.

Sa panahong ito, may mga nanghaharana pa kaya?

Isang kulturang kay-tagal din nating niyakap sa halos tatlo hanggang limang dekada.
Isang paraan ng pagpapahayag ng pag-ibig sa pamamagitan ng awit at gitara.

Katabi ko natutulog ang Tita ko noon nang maya-maya ay may narinig kaming tunog ng gitara at himig na nagmumula sa labas ng bahay. Bumangon ang Tita ko at binuksan ang bintana.

“Dungawin mo Hirang…”

Dumungaw nga ang Tita ko, saka mga Lolo at Lola.
Dumungaw din ako. May naghaharana. Simpleng kasuotan at may dala-dala silang sulo.

Natapos ang ilang awit at pinatuloy sila ng Lola at Lolo ko. Inabot sa Tita ko ang isang bungkos na mangga na kapipitas ng isang lalakeng naghaharana. Palibhasa’y wala pang kuryente sa lugar ng Lola ko kaya’t lampara lang ang tanglaw nila sa sala.

Kaya natandaan ko noon kung ano ang harana. Kailangan mong humingi muna ng permiso sa magulang ng babae bago ka umakyat ng ligaw.

May nakabantay na magulang kung minsan o nakikinig sa inyong usapan habang ikaw ay dumidiga.

“susungkitin ko ang mga bituin sa langit, mapasa-akin ka lamang…”

Noong una pa raw, may nagsisibak pa ng kahoy sa bakuran ng bahay ng nililiyag. Sumasalok ng tubig.

Isa, dalawa o ilang buwan (or sometimes it takes years) bago mo makuha ang matamis na “Oo” ng dalaga.

Madalas ding mangyari kapag ayaw ng magulang sa lalake, pero nagkakagustuhan ang dalawa, nauuwi sa pagtatanan. (exciting di ba?)

Pero ngayon? Napakaraming paraan para mapasagot mo ang dalagang gusto mong pakasalan. Wala nang harana, wala nang liham, wala nang tulay…

SMS, Text, YM, Internet Chatting, ke-ano pa man yang de-electronic na communication, napakabilis na ng pagsasabi ng pag-ibig at di ka na maiinip sa paghihintay ng sagot.

Moderno na nga ang Pinoy ngayon, halos lahat ay automatic na ang mga gadgets.
Lumingon ka sa paligid mo, automatic na ang mga prutas na makikita mo sa bahay-kubong de-remote na lahat ng bagay.

Si Juan Tamad kaya, remote controlled na rin? Hehehehehe…..


Bagong bihis lang po ang site na ‘to, sana po ay may mag-share ng kanilang opinion tungkol sa lifestyle, arts and culture nating mga pinoy dito sa “BUHAY PINOY” site.

See Ya!!